Παρασκευή 31 Μαΐου 2013

Πίτσα (ζύμη ,σάλτσα και topping)

Παντοτινό δίλημμα : σουβλάκι (σάντουιτς, τυλιχτό, πιτόγυρο...πείτε το όπως θέλετε..) ή πίτσα.
Πόσες φοιτητικές  βραδιές ξεκινούσαν με την εξής ερώτηση: Θα παραγγείλουμε? Πόσα φοιτητικά τραπεζώματα έχει σώσει η πίτσα εν τέλει. Και πόσες όμορφες αναμνήσεις έχουν δημιουργήσει αυτά τα τραπεζώματα....
Οι μισοί να θέλουν σουβλάκια ,οι άλλοι μισοί πίτσα. Εγω σίγουρα έκλινα πάντα προς τη μεριά της πίτσας. Είτε είναι μεσημέρι είτε είναι βράδυ.Τώρα που το καλοσκέφτομαι ότι ώρα και να είναι ο ζυγός έγερνε προς τη μεριά της πίτσας.
Φοιτητές δεν είμαστε εδώ και λίγα χρόνια, άλλα το συνήθειο έχει καθιερωθεί. Κάθε Σάββατο βράδυ υπάρχει στο τραπεζάκι του σαλονιού, μια πελώρια στρόγγυλη, μοσχομυριστή πίτσα.Με ό,τι μπορείτε να φανταστείτε από υλικά!Έχω δοκιμάσει να βάλω και αυγό μάτι πάνω με παράδοξο μεν άλλα υπέροχο αποτέλεσμα!Άλλη φορά πάλι είχα βάλει ψιλοκομμένο φιλέτο κοτόπουλο με μια σώς mexican style και έγινε άλλο πράγμα!

Για αυτό μου αρέσει τόσο πολύ η πίτσα!Είναι δημιουργία και η καλή πίτσα είναι τέχνη... αφήνει την φαντασία σου ελεύθερη να βάλεις πάνω ότι έχεις στο ψυγείο στους πιο παράτολμους συνδυασμούς!
Σαν λάτρης της λοιπόν, μπορώ να πω ότι εχω αναπτύξει "ιδιοτροπίες ".Δεν ικανοποιούμαι με τίποτα κάτω του απλώς καλού.

 Συνειδητοποιώ ότι όσο περνάνε τα χρόνια ακόμα πιο "μυστήρια " γίνομαι σε αυτό το θέμα.Βάζω περισσότερα κριτήρια για να κρίνω αν μια πίτσα είναι καλή η κακή. Κατά τη άποψη μου πάντα γιατί είναι θέμα γούστου αυτό. Άλλος προτιμάει πιο φουσκωτή ζύμη, άλλος πιο λεπτή, άλλος λατρεύει την μαργαρίτα, άλλος θέλει μπόλικα αλλαντικά. Όλα δεκτά...Όλοι όμως θα συμφωνήσουμε στο ότι πρέπει να είναι προσεγμένη( όχι αχόρταγη και λιπαρή) και φτιαγμένη με μεράκι ,φροντίδα και αγάπη.Αλλά η άποψη μου είναι ότι πέρα από τη σωστή ζύμη, βασικότερο ρόλο παίζει η σάλτσα. Ενώνει όλες τις γεύσεις και της δίνει την απαραίτητα υγρασία και νοστιμιά. Πρέπει να είναι αλμυρή  γλυκιά και αρωματική. Mε αρώματα βασιλικού και θυμαριού από τον κήπο μου να δεσπόζουν , έχουμε εγγυημένη επιτυχία...Νομίζω ό,τι η ένταση και η πολυπλοκότητα αυτών των αρωμάτων καθορίζει αν η πίτσα θα απογειωθεί η όχι!

 Προτιμώ την ζύμη της ελαφριά, λεπτή και μαλακή αλλά ξεροψημένη από κάτω με λίγα υλικά πολύ καλης ποιότητας!
Σας παραθέτω την συνταγή που έχω επιλέξει για να καλύψω τα ιδιότροπα γούστα μου...

Υλικά για τη ζύμη :

500 γρ. αλεύρι
350 ml νερό χλιαρό
1 κουταλάκι ζάχαρη
10 γρ. αλάτι
8 γρ. ξηρή μαγιά
2 φλιτζανάκια του καφέ ελαιόλαδο.
Λιγο σιμιγδάλι για το άνοιγμα του φύλλου



    Υλικά για τη σάλτσα:
    λίγο λάδι
    80 γρ. πελτέ ντομάτας.
    4 κουταλιές κέτσαπ
    1 τριμμένο κρεμμυδάκι
    1 σκελίδα σκόρδο
    φέτες μπέικον
Αλάτι
    ζάχαρη
λίγο πιπέρι
    Θυμάρι, βασιλικός (φρέσκακατά προτίμηση)


Τopping :
750 γρ. mozzarela καλής ποιότητας τριμμένη.
400 γρ. μανιτάρια champignon κομμένα σε φέτες
10 φέτες ζαμπόν κομμένες σε μεσαία κομμάτια
10 φέτες μπέικον κομμένες σε μικρά κομμάτια
1 κόκκινη πιπεριά κομμένη σε ροδέλες


Εκτέλεση :
Διαλύουμε τη μαγιά σε λίγο χλιαρό νερο.
Κοσκινίζουμε το αλεύρι σε μια λεκάνη και ρίχνουμε το αλάτι και τη ζάχαρη στο κέντρο. Ανακατεύουμε και κάνουμε μια λακκούβα στη μέση ,όπου ρίχνουμε το λίγο νερό με τη μαγιά. 
Ξεκινάμε να φέρνουμε κάθε φορά λίγο λίγο το αλεύρι στη λακκούβα και ρίχνουμε σταδιακά και άλλο νερό .Το οποίο φροντίζουμε να είναι πάντα χλιαρό για να δράσει η μαγιά .Ζυμώνουμε με μαλακές κινήσεις και όχι με βιασύνη γιατί το ζυμάρι μας πρέπει να έχει αρκετό αέρα για να φουσκώσει. Ίσως χρειαστεί στην πορεία να προσθέσουμε και άλλο νερό ή αλεύρι.
Σαν αποτέλεσμα πρέπει να έχουμε ένα μαλακό ζυμάρι το οποίο να ξεκολλάει από τα δάχτυλα και να είναι ελαφρώς υγρό. Τέλος, ρίχνουμε και το λάδι και αφήνουμε το ζυμάρι να ξεκουραστεί και να φουσκώσει το λιγότερο για μία ώρα για να δράσει η μαγιά και να φύγει η μυρωδιά της.

Προχωράμε στη σάλτσα.

Σε ένα τηγάνι ,ρίχνουμε το λάδι και όταν κάψει ρίχνουμε το κρεμμύδι και το τσιγαρίζουμε. Ρίχνουμε και το μπέικον και το τηγανίζουμε μέχρι να βγάλει το λίπος του (δηλαδή το υπέροχο καπνιστό του άρωμα ) και ρίχνουμε όλα τα υπόλοιπα υλικά εκτός από τα βότανα. Κατεβάζουμε την ένταση του ματιού και αφήνουμε τη σάλτσα να σιγοβράσει για δέκα λεπτά περίπου προσθέτοντας λίγο νερό αν χρειαστεί.

Στρώσιμο της πίτσας.


Αφού έχει περάσει μια ώρα ανοίγουμε τη ζύμη. Ρίχνουμε στον πάγκο της κουζίνας λίγο ψιλό σιμιγδάλι και τοποθετούμε το ζυμάρι μας. Ρίχνουμε λίγο αλεύρι πάνω και το ανοίγουμε με τον πλάστη. Υπολογίζουμε  η διάμετρος του φύλλου να είναι όσο το μεγάλο ταψί της κουζίνας. Το πάχος πρέπει να το πολύ πέντε χιλιοστά, γιατί στο ψήσιμο θα φουσκώσει το ζυμάρι ακόμα λίγο.
Ρίχνουμε στο ταψί λίγο λάδι και στρώνουμε τη ζύμη μας και από πάνω βάζουμε μπόλικη από τη σάλτσα που φτιάξαμε.
Στρώνουμε τα υπόλοιπα υλικά με την εξής σειρά : ζαμπόν , mozzarela, μπέικον  μανιτάρια, πιπεριές και τη βάζουμε σε προθερμασμένο φούρνο στους 180 βαθμούς να ψηθεί για περίπου είκοσι λεπτά.
Αφήνουμε να κρυώσει και σερβίρουμε!


Πέμπτη 30 Μαΐου 2013

Παραδοσιακό γιουβέτσι μακεδονίτικο

Αυτό το πιάτο...Πόσες αναμνήσεις μπορεί να ξυπνάει άραγε?Μόνο το άρωμα των μπαχαρικών που ξεχειλίζουν την ώρα που σιγοβράζει το κρέας καταφέρνει να ξυπνήσει πολλές μνήμες..Άρωμα χαρακτηριστικό,γεμάτο και έντονο που σε πάει πολλά χρόνια πίσω.Θυμάμαι σαν πιτσιρίκι, την ώρα που επέστρεφα από το σχολείο, να το μυρίζω από τον δρόμο έξω από το πατρικό μου και να προσπαθώ να μαντέψω ¨τι θα φάμε σήμερα"...Και όταν πλέον ορμούσα στην κουζίνα και άνοιγα την κατσαρόλα την χαρά που έπαιρνα!
Γενιές και γενιές έχουμε μεγαλώσει με αυτό!Συνήθως διακοσμούσε τα Κυριακάτικα τραπέζια όπου μαζευόταν όλη η οικογένεια...Το γιουβέτσι συνδέεται με όμορφες,ζεστές οικογενειακές στιγμές.Αν κάποιος με ρωτούσε ποιο είναι το πιο χαρακτηριστικό της Ελληνικής κουζίνας θα έλεγα σίγουα ότι είναι το αγαπημένο γιουβέτσι.

Προσωπικά ,είμαι άνθρωπος που θα "πειράξω" μια συνταγή. Συνήθως ψάχνω να προσθέσω κάποιο υλικό ή να αφαιρέσω κάποιο που δεν με γεμίζει.Βασικά, δεν θυμάμαι να έχω ακολουθήσει ποτέ συνταγή κατά γράμμα.
Ε λοιπόν το γιουβέτσι είναι αυτό που δεν έχω τολμήσει να πειράξω καθόλου στα υλικά του!Οι συνταγές που ανέπτυξαν οι γιαγιάδες,μανάδες και λοιπά, είναι εξαιρετικές από μόνες τους!
Το μόνο που προσθέτω απαραίτητα στο πιάτο μου, είναι ένα μεγάλο κομμάτι πικάντικη φέτα!

Υλικά :

500 γρ. μοσχάρι κομμένο σε μεγάλα κομμάτια 
μισό ποτήρι ημίγλυκο κρασί
3 τριμμένες ώριμες ντομάτες
1 μεγάλο τριμμένο κρεμμυδι
3 σκελίδες σκόρδο
1-2 ποτηρια ζεστό νερό
2 κουταλιές πελτέ ντομάτας
1 φλιτζάνι ελαιόλαδο
κανέλα (1 ξύλο) 
λιγο μοσχοκάρυδο (είναι το κατιτίς που απογειώνει το πιάτο )
μπαχάρι σε κόκκους (5-6 σποράκια) 
αλάτι, πιπέρι
300 γρ. κριθαράκι

Εκτέλεση:
Πλένουμε προσεκτικά το κρέας, το σκουπίζουμε με μια καθαρή πετσέτα να μην εχει καθόλου νερο και αλατοπιπερώνουμε ελαφρώς το κρέας.Ρίχνουμε στην κατσαρόλα το λάδι και αφου είναι καυτο, ρίχνουμε το κρέας. Σωτάρουμε το κρέας αρκετή ωρα μέχρι να αρχίσει να σκουραίνει.Το βασικότερο για να πετύχουμε μαλακό κρέας ειναι αρκετο σωταρισμα σε δυνατή φωτιά. Με αυτο τον τρόπο θωρακίζει το κρέας τα υγρα του στο εσωτερικό και παραμένει τρυφερο και ζουμερο.
Αφου εχει σωταριστει το κρέας ριχνουμε το κρεμμυδι στην κατσαρολα και τα σωταρουμε μαζι.Μετα απο 3-4 λεπτα ρίχνουμε και τις σκελίδες σκόρδου και ρίχνουμε το κρασι. Βράζουμε όλα αυτα για λίγη ώρα μέχρι να εξατμιστεί το αλκοόλ, χαμηλώνουμε τη φωτια και ρίχνουμε την τριμμένη ντομάτα, τον πελτέ και το νεράκι και τα αφήνουμε να σιγοβράσουν για 10 λεπτά.
Στη συνέχεια ρίχνουμε τα μπαχαρικά (οι ποσότητες που έχω δώσει είναι οι ποσότητες που προτιμώ εγω, ειναι ενδεικτικες οποτε) και αφήνουμε το φαγητό να βράσει για μιάμιση ώρα μέχρι το κρέας να έιναι πολύ μαλακο, και στην κατσαρόλα να υπάρχει μπόλικο ζουμι.
Τώρα προχωράμε στο κριθαράκι.

Aφαιρουμε απο την κατσαρόλα τα κομμάτια του κρέατος και υπολογίζουμε πόσο ειναι το ζουμι, χρησιμοποιώντας μια κούπα. Η αναλογία για να έχουμε al dente και οχι λασπωμένο κριθαράκι ειναι 1 μέρος κριθαράκι προς 3 μέρη υγρό. Οπότε αναλογικά συμπληρώνουμε το ζουμάκι με νερό ζεστό και φέρνουμε την κατσαρόλα σε βρασμό.To κριθαράκι θέλει 15 λεπτά για να βρασει και στα τελευταία 2 λεπτά ρίχνουμε και το κρέας να ζεσταθεί.
Αποσύρουμε απο τη φωτιά και σερβίρουμε με μπόλικο φρέσκο πιπέρι και φετα!

Ξεκινάμε λοιπόν...

Κάπως έτσι ήρθα και εγώ στον κόσμο των  blog...Μετά από αρκετή μάχη με τον υπολογιστή μου ,ανοιγοκλείνοντας δεκάδες σελίδες, γράφω αυτά τα λίγα λόγια...
Ομολογουμένως η παρθενική μου είσοδος στον τεράστιο κόσμο του διαδικτύου μου δημιουργεί λιγουλάκι άγχος...Είναι μεγάλο βήμα πιστεύω να "επιτρέπεις" στον εαυτό σου να γίνονται οι σκέψεις και οι προσωπικές σου δημιουργίες , γνωστές στον κόσμο εκει έξω!Ας αφήσουμε τις φιλοσοφίες μου ομως στην άκρη!
Καλωσορίσατε λοιπόν στο blog μου , το οποίο όπως βλέπετε και από τον τίτλο αφορά το πάθος μου, το φαγητό...για τις σκέψεις που αναφέρω στον τίτλο, ελπίζω να ανταλλάξουμε τις σκέψεις-απόψεις μας πάνω σε αυτό όταν με γνωρίσετε μέσα από τις αλμυρές και γλυκές μου δημιουργίες!
Αυτά από μένα προς το παρόν...Καλή περιήγηση!